HUIDHONGER

Huidhonger 

In deze Coronatijd hebben we behoefte aan betrokkenheid en nabijheid. Dit wordt bemoeilijkt door de vereiste afstand die we van elkaar moeten houden. Aanraking, iets wat een vanzelfsprekendheid was, is daardoor ineens weggevallen.

Wat doet dit met ons en, nog belangrijker, hoe komen we hier doorheen? Anouk en de natuur bieden een leidraad en de film El árbol de la sangre toont het belang van onze verwevenheid met onze familie en geliefden.

Verlangen naar de ander

Ik wil jouw hand op mijn lichaam
Ik wil jouw mond op mijn mond
Ik wil jouw fluister in mijn oren
Ik wil jouw lach in mijn ogen
Ik wil jou kussen in mijn armen

Frank Boeijen verwoordt in het lied hoe sterk verlangen kan zijn, verlangen naar de ander. Jouw zintuigen die zich laven aan de ander.

Hoor hier Frank Boeijen met het lied – Hier komt de storm:

Zo leert psychiater Dirk de Wachter ons:

Betrokkenheid en aanraking zijn voor de mens een levensbehoefte. Het ontbreken van aanraking betekent dat de tastzin wordt verwaarloosd waardoor huidhonger optreedt. Dat maakt ons ongelukkig en heeft op termijn een schadelijk effect.

In deze Coronatijd moeten we het helaas vaak doen zonder de ander, zonder de blik, laat staan de aanraking van de ander. Maar ik voel een schreeuw om aanraking. Ik heb huidhonger, mijn huid hongert naar de aanraking van de ander. Hoe vul je die huidhonger op?
Hoe doorbreek je de hunkering naar aanraking? Het antwoord ligt in de natuur.

De natuur en het levenslied stilt mijn huidhonger

Zangeres Anouk toont het ons in haar lied Lente:

Kom mee, vlucht naar buiten toe
Want de zon is fel en de lucht weer mooi blauw
‘k Heb ongeduldig gewacht op jou
De vogel zingt, ik zing met ‘m mee
En geniet van al het moois om me heen
Ik ruik de velden en de dauw
Honderd tinten geel en groen
Ik geef de warme zon een zoen en ik bloei
Ik voel me rijk, ik voel me vrij
Ja, daar ben je weer

De natuur omhelst ons en koestert ons. De zon kust ons gezicht.

Op m’n fiets, chillend in de zon
En ik voel de wind heel zacht door m’n haar
Ik wil dit voor nu en altijd
De avondzon danst in de lucht
En voor al dit moois ben ik eeuwig dankbaar.

De wind licht mijn haren op als de hand van een minnaar, de bomen spreiden hun lentegroene bladerdak boven mijn hoofd en bieden verkoeling, de vogels nestelen zich in de bomen en zijn het veelstemmig koor dat mij vergezelt op mijn zoektocht naar aanraking.

De natuur geeft levenskracht

In het boek De geheime band tussen mens en natuur lezen we dat onze zintuigen sterker zijn dan we denken. Dat als we een “bosbad” nemen en ons als het ware onderdompelen in de natuur, we tot rust komen waardoor we beter gaan horen, ruiken en zien. 
Daarnaast biedt de natuur ons ook de mogelijkheid tot bewegen en vergroot de kans op betrokkenheid want:

“in elke voorbijganger schuilt een vriend” –
zoals Frank Boeijen zingt.

Dit versterkt de levenskracht. We lezen dat bomen een hartslag hebben en er contact kan ontstaan tussen mens en boom. 

Onze familie en geliefden zijn het belangrijkst in ons leven. Nu we noodgedwongen van hen gescheiden zijn, uit zich dit gemis vaak in lichamelijke pijn. Dit doet me denken aan El árbol de la sangre, een passievolle Spaanse film waarin de levens van meerdere generaties zich vermengen in de hartslag van de bloedboom. Bekijk de film El árbol de la sangre / The Tree of Blood by Julio Medem op Netflix of bekijk eerst de Trailer:

We zoeken aanraking, zowel fysiek als geestelijk. We willen geraakt en aangeraakt worden. De natuur raakt ons aan en troost ons door onze zintuigen te strelen. Opeens kunnen we weer voelen, zien, horen, ruiken en proeven.

‘k Heb zo lang op jou gewacht
’t Grijs maakte me bang
Maar dat is over, godzijdank
Ja, ’t duurde veels te lang
Het is hier zonder jou
Zo kil en grauw
Alles komt tot leven
Lente, ik hou zo veel van jou
Ik hou van jou
– Lente Anouk

De natuur mijn Bondgenoot

De natuur staat voor mij symbool voor een steeds groter wordende liefde die mij totaal omhelst. Moeder natuur die mij wiegt. Een minnaar die me koestert en altijd voor me klaarstaat. Het bos is mijn concertzaal waar mijn hele lichaam tot leven komt. Al mijn zintuigen ontwaken uit hun roes en drinken de natuur in waarna ik gelouterd mijn weg kan vervolgen.

Laten we het glas heffen en proosten op het levenslied en de troostende natuur. De natuur is onze stille en trouwe bondgenoot, onze trooster in deze verwarrende tijd.

Beeld: zelf samengesteld beeld met foto’s van Unsplash
Tekst geschreven door Jenneke Verdoorn – van der Toorn